- IÐRA
- (að), v. to make one repent (eigi iðra mik mínar gørðir); impers. e-n iðrar e-s or eptir e-t, and refl., iðrast e-s, to repent of.* * *að, usually dep. iðrask, [Ulf. idreigon = μετανοειν]:—to be moved inwardly (from iðr), but only used metaph. like Gr. σπλαγχνίζομαι, to repent:I. act., impers. with gen. of the thing, to repent of; hvers engan iðrar, 2 Cor. vii. 10: with acc. of the person, nom. of the thing, Guðs gjafir og kallan kunna eigi að iðra hann, Rom. xi. 29.2. pers., það (sic) iðrar mig ekki, 2 Cor. vii. 8; eigi iðra mik mínar görðir, Mar.: absol., heldr en þik iðri eptir, Sks. 250.II. more often in reflex. form, iðrask e-s, to repent of, rue; opt ætla ek at vér iðrimk þessa, Eg. 732; iðrumk ek þess mjök, Sks. 720, Nj. 78, 79. Eg. 176, Fs. 8, Fms. iv. 369, viii. 54, Barl. 172, 180, N. T., Pass., Vídal. passim.III. part. iðrandi, repentant, Magn. 430, Mar.: as subst., Greg. 39; iðrandans, Hom. 78.
An Icelandic-English dictionary. Richard Cleasby and Gudbrand Vigfusson. 1874.